Υπάρχει ο μύθος του Ερυσίχθονα.
Ο Ερυσίχθων, νέος, ωραίος, δυνατός, πλούσιος κι επιτυχημένος, διατάζει τους δούλους του να κόψουν τα δέντρα του άλσους που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα, για να χτιστεί εκεί παλάτι.
Ο Ερυσίχθων βλασφημεί κόβοντας το ιερό δέντρο της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.
Οι Δρυάδες, κόρες της Θεάς, που κατοικούσαν στο δέντρο, βγαίνουν ματωμένες από τις φυλλωσιές και αλλόφρονες τρέχουν στη μητέρα τους.
Η Δήμητρα θυμώνει και βρίσκει την Πείνα.
Της λέει να πάει να βρει τον Ερυσίχθονα και να του δώσει ένα φιλί στο στόμα.
Η Πείνα πηγαίνει.
Τον βρίσκει να κοιμάται.
Του δίνει το φιλί και χάνεται.
Εκείνος ξυπνάει και αισθάνεται λιγούρα.
Πεινάει. Τρώει. Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει.
Πεινάει. Πεινάει ακατάσχετα.
Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο υπήρχε, αρχίζει να τρώει ό,τι βρίσκει μπροστά του.
Τρώει τα ζώα του, τρώει τη γυναίκα του, τρώει τα ξύλα του σπιτιού του.
Τρώει τα πάντα.
Μέχρι που πια, δεν υπάρχει τίποτα γύρω του και στη μέση της ερημιάς, αγριεμένος, τρώει τις σάρκες του.
Κι εδώ τελειώνει ο μύθος.
Πέρα από την απλή εξωτερική αναγωγή στην οικολογία (που και έτσι μπορούμε να δούμε τον μύθο), υπάρχει (όπως πάντα) και μια άλλη εσωτερική. Αν αναλογιστούμε το μύθο και αποδώσουμε στην «Πείνα» την έννοια της Επιθυμίας και τα επακόλουθα αυτής όπως είναι η απληστία, η ασυδοσία, τότε το να υποφέρει κανείς για τις επιθυμίες του/της δίνει στο μύθο μια άλλη ποιότητα.
Η μη εκπλήρωση της επιθυμίας φέρνει πόνο; Φέρνει φόβο; Δημιουργεί έναν κύκλο όπου το άτομο υποφέρει νοητικά, συναισθηματικά και πρακτικά; Γιατί;
Η μη εκπλήρωση μιας επιθυμίας είναι που φέρνει συνήθως πόνο. Αυτός ο πόνος είναι συνήθως ψυχολογικός (συναισθηματικός και νοητικός). Τι είναι όμως η επιθυμία πέρα από μια «εικόνα»; Από μια προβολή ενός πράγματος που δεν είναι πραγματικό για εμάς. Δηλαδή κάτι που δεν το έχουμε αλλά -αρχικά- επιθυμούμε την εικόνα του πράγματος.
Π.χ. ένα ωραίο σώμα (δικό μας ή άλλων), ένα αντικείμενο, μια κοινωνική θέση, ένα ιδεώδες και άλλα πολλά.
Και τελικά πως ξεκινήσαμε να επιθυμούμε πραγματικά; Είναι «δικές μας» οι επιθυμίες ή μας έχουν φορεθεί μέσα από μια σειρά «πρέπει» και «οφείλεις». Μήπως εκπαιδευτήκαμε να έχουμε μια μεγάλη σειρά από επιθυμίες που δεν είναι απλά «κατανάλωσης» αλλά κάτι ακόμη πιο πέρα από αυτό.
Πολλά τα ερωτήματα προς εσωτερική διερεύνηση και όχι για να καταλήξουμε σε ένα λογικό συμπέρασμα.
Είναι η επιθυμία κακό πράγμα τελικά; Πως σχετίζεται με τις αρνητικές σκέψεις;
Το τελευταίο αυτό σαν ερώτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό μια που θα έχουμε συναντήσει στη ζωή μας πως υπάρχει και η ενοχοποίηση της επιθυμίας. Από τη μια επιθυμούμε, από την άλλη συγκεκριμένοι χώροι μας λένε «η επιθυμία είναι πόνος». Άλλοι κύκλοι μας λένε πως «η επιθυμία είναι αμαρτία».
Αυτά σαν φράσεις μπορεί να ορίσουν τον τρόπο ζωής κάποιου αλλά ποια πραγματικά είναι η πληροφορία αν τις εξετάσουμε; Μήπως είναι περιοριστικές «οδηγίες»;
Οπότε; Είναι η επιθυμία κακό πράγμα ή μήπως το μυστικό είναι πως το να υποφέρεις είναι αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα;
Και πως βρίσκεται η ισορροπία;