Η έννοια του δυισμού έχει άμεσο αντίκτυπο σε εμάς και κατ’ επέκταση στην κοινωνία, στη σχέση μας με τη φύση, το χρήμα, το επάγγελμα, τις σχέσεις, το οτιδήποτε. Το να θεωρούμε πως είμαστε κάτι ξεχωριστό από κάτι άλλο είναι πλάνη. Βασικά, είναι η Η πλάνη. Είναι αρκετοί εκεί έξω που μιλούν για σύγκρουση και πως η ζωή εξελίσσεται μέσα από τη σύγκρουση, αλλά και αυτοί ακόμη δεν έχουν καταλάβει πως το κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο δεν εμπεριέχει τη σύγκρουση αλλά την υπέρβαση της πλασματικής σύγκρουσης.
Όσο μένει κάποιος/α στην πλάνη είναι συγκρουσιακός/η με την ίδια του την ύπαρξη. Βασικά συγκρούεται με τον νου του και τίποτα παραπάνω.
Σε χιλιάδες άρθρα έχουμε διαβάσει φράσεις όπως «όλα είναι/είμαστε ένα με όλα» και συναφή. Πόσο καλά καταλαβαίνουμε όμως κάτι τέτοιο; Όχι πόσο καλά το καταλαβαίνουμε νοητικά αλλά πόσο πραγματικά το έχουμε νιώσει; Να έχει γίνει δηλαδή ένα με εμάς. Δηλαδή να είμαστε αυτό, και όχι απλά να σκεφτόμαστε αυτό.
Η αποδοχή του ότι ο δυισμός είναι κάτι τελείως πλασματικό δεν δίνει την πληροφορία ή την κατανόηση που φέρνει οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή, ηρεμία, γαλήνη, καθαρότητα δράσης προς όποιον σκοπό.
Αλλά ακόμη κι έτσι, με μια νοητική προσέγγιση, μπορούμε να δούμε πως ο δυισμός δεν υπάρχει ούτε καν στη βιολογική μας σχέση με τους άλλους. Ούτε καν στις σκέψεις μας και στα συναισθήματά μας.
Αντίθετα, καλλιεργείται ο δυισμός όσο παραμένουμε στην αντίληψη αυτή. Του εμείς και οι άλλοι. Του μου αρέσει/δεν μου αρέσει. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι. Οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, κλπ.
Αν πάρουμε και βιολογικά αυτή την προσέγγιση και προσπαθήσουμε να πάμε προς τα πίσω, φτάνοντας στους πρώτους ανθρώπους, θα δούμε εύκολα πως κι εμείς έχουμε σπαρθεί από εκείνους.
Επί της ουσίας δεν γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μια που η ενέργεια (από την οποία αποτελούμαστε) δεν εξαφανίζεται. Φανταστείτε το λίγο.
Είναι σαν απλά να μετασχηματίζεται ένα οικουμενικό σώμα. Η ζωή βιολογικά δεν κάνει παύσεις. Ο ένας (ανα)παράγεται μέσα από τον άλλον ακατάπαυστα και προς όλες τις κατευθύνσεις, γεωγραφικές τοποθεσίες. Είναι αν μια ρίζα που απλώνεται αλλά από ένα και μόνο δέντρο. Οι εξωτερικές συνθήκες επιδρούν επάνω μας και αλλάζουμε χρώματα ανάλογα το χώρο και τις εξωτερικές συνθήκες.
Δεν είμαστε δηλαδή αυθύπαρκτες παρθενογενέσεις. Προκύπτουμε από ενώσεις ατόμων, που ενώνονται με άλλα άτομα στην ιστορία μας.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το ίδιο συμβαίνει και με τον κοινό νου. Δεν δημιουργούμε (ή έστω η συντριπτική πλειοψηφία) σκέψεις και ιδέες. Προκύπτουν εξελικτικά και συνδυαστικά. Η ίδια η ιστορία σε ένα υψηλό επίπεδο (πριν πάμε σε όποιο βάθος) μας λέει πως ο τάδε έφυγε από την γεωγραφική του τοποθεσία (π.χ. την Ελλάδα), πήγε στην π.χ. Αίγυπτο, έμαθε 10 πράγματα, τα έφερε πίσω και τα εξέλιξε. Μετά τα πήραν οι Ρωμαίοι που και αυτοί έπαιρναν γνώση από άλλους λαούς, τα ένωσαν και προέκυψαν και άλλες ιδέες. Και αυτό γινόταν και πριν τους αρχαίους Έλληνες και μετά.
Οπότε έχουμε μεν επιφανειακά μια ποικιλία αλλά στη ρίζα των πραγμάτων και των ιδεών αυτή η ποικιλία αρχίζει και μαζεύει σε όγκο.
Εάν εξετάσουμε ένα δέντρο και σκεφτούμε πως προέκυψε, αναλογιζόμενοι το από τι αποτελείται, θα πάμε και ως τον σπόρο μεν αλλά θα δούμε και πως ο σπόρος μεγάλωσε με τη συμβολή άλλων στοιχείων γύρω του. Σε αυτά συνέβαλαν και τα στοιχεία των ανθρώπων που πέθαναν και έγιναν μέρος του κύκλου της ζωής σε βάθος χιλιάδων και εκατομμυρίων χρόνων. Συνέβαλε ο ήλιος και η βροχή που εξατμίστηκε το νερό της τάδε λίμνης στην Λατινική Αμερική και το σύννεφο ταξίδεψε έως π.χ. την Καρδίτσα και όλα τα στοιχεία έπεσαν στο εκεί έδαφος.
Ο ήλιος ο ίδιος που συνέβαλε στο μεγάλωμα του δέντρου επίσης είναι μέρος του ευρύτερου δημιουργημένου συστήματος αστεριών και πλανητών.
Όλα είναι μέσα σε όλα ασχέτως αν δεν τα βλέπουμε. Το ίδιο και οι ιδέες και ο κόσμος των φαινομένων.
Δεν είμαστε λοιπόν ξέχωροι από οτιδήποτε άμεσα ορατό και μη ορατό υπάρχει. Είμαστε εκ των πραγμάτων ένα με αυτό.
Οι ιδέες μας είναι οι ιδέες όλων. Τα φαινόμενα και πράγματα μέσα μας και γύρω μας είναι αυτά όλων. Δεν υπάρχει ο δυισμός, ούτε καν «λογικά», όσο και αν προσπαθούμε με κατασκευάσματα να κάνουμε διαχωρισμούς.
Στην πραγματικότητα η πλάνη αυτή εξυπηρετεί μόνο την ύπαρξη του δυισμού. Αυτή η ύπαρξη του δυισμού από τη μια συνεισφέρει σε αυτό που λέμε απλοϊκά και καθημερινά «ζωή», αλλά από την άλλη μας κρατάει σε απόσταση από αυτό που υπάρχει μέσα στη ζωή. Δηλαδή στην κατανόηση όλου αυτού που δεν είναι και λίγο να το αισθανθεί και βιώσει κάποιος καθολικά.
Η ουσιαστική συνειδητοποίηση του μη-δυισμού καθιστά αδύνατη τη σύγκρουση διότι δεν βλέπει κάποιος μετά κανένα λόγο να συγκρούεται. Δεν υπάρχει τίποτα να συγκρουστεί.
Εκεί ξεκινά ίσως μια άλλης μορφής δημιουργικότητα που πηγάζει από αυτή την κατανόηση. Μιας άλλης μορφής ανεμπόδιστης και αυτόματης συνεργασίας γιατί είναι αδύνατον να δει κανείς μετά τη μη-συνεργασία ως κάτι υπαρκτό. Του/της φαίνεται παράλογο η μη συνεργασία και η σύγκρουση.
Και όλα αυτά με ένα απλό λογικό συμπέρασμα. Έναν συνειρμό. Πόσο μάλλον να πάει κανείς βαθύτερα και να δει τι συμβαίνει πέρα από τις σκέψεις.
Εκεί είναι που αυτό που λέμε «θαύμα» ξεκινάει.
Υπάρχει ένας δρόμος για εκεί αλλά αυτός ο δρόμος δεν εμπεριέχει καμία έννοια απόστασης.
Δείτε περισσότερα άρθρα και πληροφορίες για το Community εδώ: Αρχική σελίδα.