Είμαστε σίγουροι πως αντιλαμβανόμαστε τις αρνητικές σκέψεις μας; Ξέρουμε τι είναι οι αρνητικές σκέψεις;
Συνήθως τείνουμε να ορίζουμε ως αρνητικές σκέψεις εκείνες που είναι ιδιαίτερα φανερές, αν και ακόμη παραμένουν εντός του κεφαλιού μας.
Και όμως, υπάρχουν αρνητικές σκέψεις που δεν είναι εμφανείς. Π.χ. το να επιθυμούμε κάτι που δεν έχουμε, με τόσο έντονη επιθυμία που να μας ενοχλεί που δεν το έχουμε.
Π.χ. μπορούμε να παρατηρήσουμε πως κοιτάμε και τι σκεφτόμαστε για όποιο «αντικείμενο πόθου». Από αυτοκίνητο έως άνθρωπο, έως φυτό, ζώο, κλπ.
Καμμιά φορά καλύπτουμε την κρυφή αρνητική μας σκέψη πίσω από την «εμφανή φράση» που λέγεται (ή την σκεπτόμαστε) κάπως σαν «κοίτα τι ωραίο».
Φυσικά μπορεί και να την εννοεί κάποιος/α αυτή τη φράση. Να αναγνωρίζει δηλαδή κάτι ωραίο, συμμετρικό, αρμονικό, όμορφο χωρίς να προβάλλει επάνω του την επιθυμία της απόκτησης. Το θέμα είναι να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Σε τέτοιες περιπτώσεις «συγκάλυψης» οι σκέψεις μας περνάνε από διαφορετικά στάδια. Ειδικά αν είναι δύσκολο να αποκτηθεί το αντικείμενο της επιθυμίας μας (το οποίο μπορεί να είναι και άυλο… π.χ. μια ιδέα ή ένα ιδανικό), μπορεί να μπούμε στη διαδικασία να το χαρακτηρίσουμε «κάπως» μέσα στο κεφάλι μας προκειμένου από τη μια να αιτιολογήσουμε πως εν τέλει δεν το θέλουμε (που δεν ισχύει) και από την άλλη να νιώσουμε πως έχουμε «έλεγχο» επί του αντικειμένου της επιθυμίας μας.
Γιατί στο δια ταύτα οι αρνητικές σκέψεις δίνουν την ψευδαίσθηση του ελέγχου.
Σκεφτόμενοι/ες αρνητικά για κάτι (είτε που επιθυμούμε, είτε που θεωρούμε πως μας έβλαψε) και κάνοντας «σενάρια δράσης» με τις αρνητικές σκέψεις, μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως επηρεάζουμε το αντικείμενο εστίασης.
Το οποίο φυσικά είναι ένα ψέμα που κάποιος εντός μας προσπαθεί να “πουλήσει” σε κάποιον μέσα μας.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας «έλεγχος» επί κάποιου τρίτου με τη συζήτηση που γίνεται μέσα στο κεφάλι μας.
Οι μόνοι που υποφέρουμε είμαστε εμείς, παίζοντας ξανά και ξανά την ίδια ταινία με τα ίδια λόγια και σκηνές που εμείς σκηνοθετήσαμε, ακόμη και αν κάποια από τα στοιχεία της ταινίας (μοιάζουν να) είναι «απτά» δεδομένα.
Στήνουμε εμάς σαν σκηνοθέτες τις φανερές ή κρυφές υπερπαραγωγές μας περί εκδίκησης και «βλάβης» με εικόνες, φαντασιώσεις, σενάρια, δράσεις και άλλα πολλά και παράλληλα βλάπτουμε εμάς τους σκηνοθέτες-δημιουργούς απομυζώντας ενέργεια από την ίδια μας την ύπαρξη. Μειώνουμε δραστικά την ικανότητά μας να δούμε καθαρά και με διαύγεια και μπαίνουμε σε έναν πλασματικό κόσμο μέσα στο κεφάλι μας.
Σενάρια με διαλόγους που προβάλλονται ακριβώς μπροστά “στα μάτια μας”. Τόσο πολύ που χάνουμε καν την αίσθηση του χώρου γύρω μας αλλά και του χρόνου μέσα σε αυτό τον “κόσμο”.
Έναν κόσμο που δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά εντός μας.
Στο τέλος, εκτός του ότι έχουμε ταυτιστεί με το αντικείμενο, έχουμε ταυτιστεί και με τις σκέψεις ελέγχου (αρνητικές σκέψεις).
Και αν μας «χαλάει» αυτό όλο γιατί το κάνουμε; Η αίσθηση που παίρνουμε είναι μια αίσθηση δύναμης από αυτό τον έλεγχο.
Και αυτή η αίσθηση μας αρέσει. Μας κάνει να νιώθουμε καλά όσο μένει ανεξέταστη.
Φυσικά, δεν θα θέλουμε να ξεφορτωθούμε αυτό που μας κάνει να «νιώθουμε καλά», σωστά;
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Νιώθουμε καλά μέσα στην ψευδαίσθηση δύναμης για… αέρα κοπανιστό αλλά που παρόλα αυτά μας κάνει να υποφέρουμε.
Αρνητικές σκέψεις είναι και η τοξική θετικότητα που αφήνουμε να μας επιβληθεί. Αυτή του «Είμαι καλά, όλα πάνε τέλεια», αλλά και «η λύση είναι να αγαπάς». Αυτά δεν γίνονται με το ζόρι. Μόνο με παρατήρηση και κατανόηση.
Όπως αναφέρεται και στο Βιβλίο του Μιρδάδ του Naimy Mikhail: Αν είναι να προσεύχεστε για κάτι να προσεύχεστε για κατανόηση.
Χρειάζεται μόνο να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας λοιπόν. Π.χ. πως πραγματικά κοιτάμε και πως πραγματικά μιλάμε. Με ποια μάτια κοιτάμε και με ποια γλώσσα μιλάμε;
Θα μας εκπλήξει ίσως το τι θα αντιληφθούμε.
Καλή δύναμη και τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα.